กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานนัก....

ขอเก็บไว้ ในข้อความเพลงพรายนี้...

พระแม่ของแผ่นดิน จรรโลงถิ่นฐานสยาม
เลื่องลือระบือนาม อธรรมคร้ามพระบารมี

เมื่อพ่อได้ล่วงลับ ดุจเทียนดับรัศมี
ต่อเมื่อพระชนนี จุดแสงเทียนกลางหทัย

ผ่อนทุกข์และคลายโศก วิปโยคให้เป็นไท
ตั้งตนเริ่มสิ่งใหม่ ดุจศูนย์ใจไทยทั้งปวง

หนึ่งเดียวในตรีจักร ด้วยใจภักดิ์มิเสื่อมสูญ
จากไปใจอาดูร หวังแทนคุณของแผ่นดิน

ในจุดเชื่อมรอยต่อ ยังเฝ้ารอใครคนนั้น
บุรุษผู้เป็นฝัน จิตดุจดั่งฝ้ายทอมือ....

 

เพียงแต่เขาหลับไหล ด้วยหัวใจที่สิ้นสูญ
ผิดหวังกับอธรรมที่เพิ่มพูน มิมีผู้ร่วมหนทาง

"จงเปิดทางสว่าง เปิดที่ว่างให้เขาเดิน
แม้ชีวิตระหกเหิน ยังตั้งเดินในความดี
ไม่มีใครจะหยุด เพราะพิสุทธิ์ที่เขามี
ด้วยเดชแห่งความดี และบารมีสะสมมา
ที่สำคัญคือพระแม่ กำหนดแท้รูปลักษณา
กายในดุจทองทา ถือศีลสัตย์พรหมเดินดิน
ชะตาฟ้ากำหนด ให้ปลดยศหมดอาสน์สิ้น
เชื้อสายถูกกลบดิน อาศัยถิ่นอยู่ภูธร

กำเนิดในแดนคนเถื่อน แต่อยู่ในธรรมสั่งสอน
ซื่อตรงเป็นอาภรณ์ ประดับไว้ในจิตใจ
อจินไตยบ่งบอกชาติ รัตนชาติบอกเชื้อไข
ถึงเกิดในที่ไกล ย่อมบอกได้สกุลชน
ครูอาจารย์ต่างถอยหนี เมื่อเขานี้ก้มกราบยล
ด้วยเดชะพุทธภูวดล เพียงหมื่นคนผู้ติดตาม"

 

บุรุษดุจเสาหลัก และนารีที่จงรักพิทักษ์สยาม
ดุจหลักเมืองสะเทือนคร้ามจักรวาล อีกไม่นานนทีกานต์จะสะเทือน

เพียงบาทานางนั้นลงธรณี คลื่นนทีจะผันเผือน
ความทรงจำที่ลบเลือน กลับย้ำเตือนในความนัย

จากหนึ่งในกาแลกซี่ หนึ่งในมิติที่คู่ขนาน
เหมือนระฆังดังกังวาน เตือนสัญญาณถึงเภทภัย

เมื่อใดประตูเปิด ผู้ละเมิดในกาลสมัย
อสุราที่เฝ้าเทวาลัย ต่างพิโรธโกรธเดือลดาล

สัตว์เทพจะเปิดออก หมาจนตรอกสัพยอกพล่าน
ด้วยมันรู้จากนายทวาร ให้พวกมันได้สมใจ

เร่งอัตตาความฮีกเหิม ราคะเริ่มตัญหาไซร้
มันจะปรี่โจมตีหมื่นคนไทย ผู้ติดตามผู้ทรงชัย
ด้วยหมายมั่นทำลายวิสุทธิ์ชน

 

อีกาจะบินตก หมู่วิหคจะกู่ก้อง
ฝนตกไม่เต็มคลอง แต่น้ำจะเจิ่งนอง ท่วมหลังคา
แมลงพิษบินออกล่า พิษแรงกว่า แมงป่อง นับคณา
ลูกที่เกิดจะเตลิดด้วย กิเลสและสุรา
พืชกัญชา เนื้อสุนัข กลับขายดี...

 

คนจากฝันจะเรรวนด้วยราคะ
คนธรรมะ จะถูกจ้องด้วยของผี
สัปเหร่อจะจ้องศพด้วยยินดี
ศพไร้ชีพจะมีค่าด้วยอาจม

คนดีจะถูกสอยให้ต้อยต่ำ
คนมีธรรมจะถูกหยามให้ขื่นขม
คนแก้ผ้าโชว์ของลับน่านิยม
เอานรกมาให้ชมจมน้ำตา....

 

ดวงดาราทั้งน้อยใหญ่จะสะท้าน
แสนครั่นคร้าม รามสูร นั้นขว้างขวาน
ด้วยดวงแก้ว เมขลา เยาวมาลย์
ใครหนอใคร "ผิดสาบาน" ประจานองค์

 

บางคนพูดบางคนเกลียดบางคนเล่า
ช่างน่าเศร้า ...เผาตนเอง สมน้ำหน้า....
ยิ่งด่ากัน ประจานโคตร โง่หนักหนา
ยิ่งลากไส้ ด่าทอเขา ไม่นำพา
ตบหัวกลางศาลา ขอขมา ปากพาจน ..."คนจัณไร"

 

ไม่ได้บอกให้มาเชื่อ คลุมเคลือนัก
ไม่ได้ทัก ให้หวาดกลัว หรือสงสัย
สิ่งใดมี สิ่งใดอยู่ เดี๋ยวก็รู้ ดูกันไป
เพลงพรายเล่า ครบปีไซร้ ก็เป็นจริง.....

 

กลิ่นหอมหวานปานมะเดื่อน่ากินนัก
แต่พอกัดหนึ่งคำเล่าเศร้าเหลือหลาย
พบแต่หนอนชอนไชทั่วอดสูใจ
เชื่อคำใครด้วยหลงผิดคิดราญรอน

จากเมืองแก้วผ่องแผ้วศรีนทีหมอก
ผ่านคมหอกหลอกให้หลงพะวงหลอน
ด้วยหลุมดำอันมืดมิดจิตนิวรณ์
บ่วงบั่นทอนคิดย้อนกลับกับไม่เจอ

ฐานนันดรยศจะสูงศักดิ์เทียมฟ้า
กลับต้องมาใช้หนี้กรรมย้ำเสมอ
อยากจะถามดวงใจเจ้าจากใจเธอ
ลืมแล้วเหรอว่าเรามาเพื่อสิ่งใด

จากเมืองสูงร่วงลงสู่ดินแดด้าว
จากเชื้อเจ้าต้องระทมหม่นหมองไหม้
ต้องปิดบังเชื้อสายหน่อเนื้อเจ้าใครหนอใคร
ดลใจให้เจ้าเหนือองค์"ลงเดินดิน"

 

นางเพียงหนึ่งถูกเลือกกรองรองจากหนึ่ง
เก็บบุตรซึ่งหมายมั่นเมืองประเทืองผล
แล้วเก็บซ่อนเพียงพิศพรรณหวั่นภัยพล
กระเเสชลหมุนเปลี่ยนดินถิ่นโพยม

 

รักเร่ร้างจางหายสิ้นดินไร้ค่า
สกุณาร้างเร่ร้อนจรจากหาย
เหมือนวิหคตกจากรังพลัดคลาไคล
จิตจรใจจำจากเจ้าเฝ้าอาวรณ์

เหมือนคนจรหมอนหมิ่นถิ่นสิ้นคนรัก
เศร้าใจนักกบเลือกนายได้ไม้ขอน
แล้วซึมเศร้าว่าข้าเก่งไม่สังวรณ์
ไร้อาภรณ์ต้องตกลงที่ดงตาล....ดงตาล ที่ไหนน้อ....

 

เขากะลาคิชกูฏภูติสวรรค์
จิตอำพันสั่นสะเทือนเตือนสร้างสรรค์
ฝนเม็ดใหญ่โปรยลงทั่วบาดาลพลัน
อสุนีบาตลั่นเทวาลัยก็หักลง...

 

รอยพระบาทตลาดเหนือน่านเจ้าไท้
ตลาดหวายดอนมะเขือเผื่อสุกใส
จรดไปที่พระเจ้าองค์ทันใจ
ข้ามฝั่งไปเมาะตะมะจตุรงค์

แล้วกลับมาที่ราชรีศรีบรรพต
ดินแดนจรดภูษาแก้วสมประสงค์
เมื่อธิดาทอผ้าสมใจให้เทวองค์
ศิวิไลซ์ชนเดินขึ้นเข้า"ภู...ทับควาย"

สุริยวงศ์สร้างหน่อเจ้าเหล่ากษัตริย์
นาคองค์รัตน์อีกปักษาพญาขร
ได้อัญเชิญเหล่าพาลีคุมกุญชร
อาชาไนยขุนพลพร้อมพิทักษ์วงศ์

อีกอสูรที่ปกปักษ์รักษ์ขีดขิน
ได้ยลยินถึงคำร้องต้องประสงค์
ได้ท้าวความลงกาเก่าเฝ้าโฉมยงค์
นายสั่งตรงให้ออกศึกครึกโครมครัน

 

ลากเส้นลงตามจุดที่เราเฝ้าบอก
สัพยอกหลอกให้งงให้สงสัย
เขียนมาบอกให้จดจำจนขึ้นใจ
เหตุเภทภัยจะปรากฏ สามชั่วคน....

 

สุริยวงศ์องค์ประจักษ์นาดูนเจ้า
อีกชนเผ่าขอมดำดินอันลือเลื่อง
อันใดหนอเจ้าหนอเจ้ายังโกรธเคือง
ภูเพ็กสะเทือนพระธาตุไหวด้วยคนธรรพ์

สัตว์เมืองสรวงจะล่วงเข้าเมืองใหญ่
เมืองสรองไซร้นารีปั่นฝ้ายสวรรค์
และจะนำพระใสพระสุกประดิษฐานอัน
เป็นเขตขัณฑ์ดอนพระบาทสดุดี

 

เฝ้าร่องรอยทรัพย์สมบัติรัตนชาติ
สุริยอาสน์ถาดทองเสี่ยงดวงสยาม
มิมีผู้จดจำได้ไทยไร้นาม
ดั้งขอคร้ามสิ้นแดนด้าวจงระวัง....

จึงบังเกิดสัตว์เทพทั้งสามโลก
กั้นวิปโยคองค์อารักษ์ปักษาสังข์
ต่างเซ็งแซ่ลั่นฆ้องกังวานดัง
อสูรย่ำธรณีพังหลั่งน้ำตา....

 

พระโพสพจะร้องร่ำและป่าวร้อง
พระแม่สรองที่ครองน้ำจะร่ำไห้
แม่น้ำโขงจะรวมกันที่เชิงชัย
พญานาคต่างหวั่นไหวด้วยบารมี

ต่างไม่กลัวเพราะบัดนี้บาดาลเปิด
ผู้ละเมิดกลับไม่กลัวน่าบัดสี
ใครหนอใครทำน้ำตาท่วมธรณี
จวบสามปีที่อาถรรพ์จันทร์ข้ามแรม

 

Once Upon a time.........not too long....Coming soon

When we are not only one from this Universe.................

 

ลมเจ้าเอยเจ้าพัดลัดทวยทุ่ง...
ลมเจ้ามุ่งสู่หนใดใครรู้หนอ
ลมแห่งทุกข์ระทวยทมคนเฝ้ารอ
เพียงต้ดพ้อไยลมเจ้าเร้ารานรอน

พิศดูใจใครหนอใครที่นั่งเฝ้า
ที่ยั่วเย้าครองบัลลังก์สายสมร
อีกทั้งประดับด้วยเพชรกุญชร
สองนางปองเพียงได้คู่พระทรงพล....

กาลครั้งหนึ่ง...ไม่นานนัก.......

 

รัตนชาติสะอาดเพี้ยงเรียงระรื่น
ร่มไม้ชื้นกระหวัดกิ่งลิงโลดไหว
กระรอกน้อยกระโดดหยอกอยู่ร่ำไป
นางเนื้อทรายกระโจนลงตรงผาเจียง....

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑